ŞİİRLER: “NE SÖYLESEM Kİ HARÂBIM…”

1869-1922 arasında yaşayan, Mekteb-i Mülkiye’de okurken 1885’te ilk şiirleri Tercüman-ı Hakikat ve Saadet gazetelerinde çıkmaya başlayan Ali Kemal, Ahmet Mithat ve Muallim Naci’den övgü görür. Daha sonra onun dönemin diğer birçok gazete ve dergisinde de şiirleri görülür. Ali Kemal, Tanzimat neslinden sonra, daha çok 1880-1895 arasında eser vermeye başlayan, aralarında mütecanislik de bulunmayan ve edebiyat tarihlerimizde kendilerinden Ara Nesil -Mutavassıtîn- olarak söz edilen grubun içinde zamanla Batıcılığa meyleden bir şairdir. Ali Kemal, kendisi de aslında yeni şiir örnekleri vermesine rağmen, etrafını kuşatan eski şiir taraftarları ve Recaizâde Mahmut Ekrem ile aralarında geçen tartışmalardan dolayı yanlış değerlendirilen Muallim Naci’den gerek Türkçeyi kullanış ve gerekse şiir anlayışı yönünden çok etkilenmiştir. 1895’te Paris’e ikinci firarına kadar şiir-nesir karışık giden edebî hayatı, İkdam’daki fıkra, sohbet, makale türü yazılarıyla nesirdeki şöhretinin artmasını sağlamıştır. Bundan sonra basında onun şiirlerine nadir rastlanır. Genç yaşta şiirden uzaklaşması, şairliği hakkında karar vermemizi zorlaştırsa da döneminde takdir gören şiirleri vardır: Cânânı Görüş, Sevdiklerim, Seher, Halka-i Hûbân, Şeb-i Mehtâb, Mahsûl-i Hayâl, Bahâr İçinde Bahâr, Mâha Hitâb, Tecellî-i Firkat, Arz-ı Hâl, Sevmem, Mersiye, Bir Çiçek, Bir Manzûme, Bir Bedevî Kızına, Fırat Vâdisinde, Hep Sensin, Kızım Selma’ya gibi…